از آنجایی که غذا در بسته بندی فلزی مانند وقتی که در سینی پلاستیکی بزرگ گرد می باشد ایمن بود، محصولات دیگر در جعبه های فلزی در دسترس بودند.
در دهه 1830، کلوچه ها و کبریت ها در قالب فروخته می شدند و تا سال 1866 اولین جعبه های فلزی چاپ شده برای کیک های پودر دندان دکتر لیون در ایالات متحده ساخته شد.
اولین قوطی های تولید شده با دست لحیم شدند و یک سوراخ 1 1/2 اینچی در بالا باقی گذاشتند تا غذا وارد شود.
سپس یک وصله در جای خود لحیم شد اما یک سوراخ کوچک هوا در طول فرآیند پخت باقی ماند. سپس یک قطره کوچک لحیم کاری سوراخ هوا را بست. با این نرخ، تنها 60 قوطی در روز می‌توان تولید کرد.
در سال 1868، لعاب های داخلی برای قوطی ها ساخته شد، اما بسته شدن دو درز با استفاده از ترکیب آب بندی تا سال 1888 در دسترس نبود.
ذرات آلومینیوم برای اولین بار در سال 1825 با قیمت بالای 545 دلار در هر پوند از سنگ معدن بوکسیت استخراج شد.
هنگامی که توسعه فرآیندهای بهتر در سال 1852 آغاز شد، قیمت ها به طور پیوسته کاهش یافت تا اینکه به قیمت پایین 14 دلار در هر پوند در سال 1942 رسید.
اگرچه فویل های تجاری در سال 1910 وارد بازار شدند، اولین ظروف فویل آلومینیومی در اوایل دهه 1950 طراحی شدند، در حالی که قوطی آلومینیومی در سال 1959 ظاهر شد.
پس از اختراع قوطی‌ها و بهبود تدریجی آن، لازم بود راهی برای باز کردن آن‌ها پیدا شود، تا سال 1866، چکش و اسکنه تنها روش بود.
پس از آن بود که نوار پارگی فلزی بادی کلیدی توسعه یافت. نه سال بعد (1875)، درب بازکن قوطی اختراع شد.
پیشرفت‌های بیشتر مکانیسم را مدرن کرد و برق اضافه کرد، اما بازکن قوطی برای بیش از 100 سال کارآمدترین روش برای بازیابی محتویات باقی مانده است.
در دهه 1950، درب قوطی پاپ بالا/برگ پارگی ظاهر شد و اکنون نوارهای پارگی که باز می شوند و دوباره مهر و موم می شوند، محبوب هستند.
لوله‌های فلزی تاشو و نرم که امروزه به عنوان «بسته‌بندی انعطاف‌پذیر» شناخته می‌شوند، برای اولین بار در سال 1841 برای رنگ‌های هنرمندان مورد استفاده قرار گرفتند.
خمیر دندان در دهه 1890 اختراع شد و در لوله‌های فلزی تاشو ظاهر شد، اما محصولات غذایی واقعاً تا دهه 1960 از این فرم بسته بندی استفاده نمی کردند.
بعدها، آلومینیوم برای مواد غذایی مانند خمیر ساندویچ، آیسینگ کیک و تاپینگ پودینگ به پلاستیک تبدیل شد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.